Ploeteren

En zo ging er een jaar voorbij. Een jaar waarin ik de diagnose ASS kreeg en nog een aardig eind in het spectrum ook. Afgelopen jaar heb ik gerouwd, gehuild, gepuzzeld, herontdekt en redelijk tevreden achterover geleund en gedacht dat het zo wel goed is.
En het is ook echt goed; dit is wie ik ben en ik vind mezelf oke. Niet geweldig, maar dat is meer een zelfbeeld dingetje.
Ik heb veel meer begrip gekregen voor mezelf en de zaken die vroeger steeds fout gingen. Nu begrijp ik steeds beter waar het vandaan komt en kan ik het beter plaatsen. Ik ben steeds minder bezig het goed voor anderen te maken, me te verontschuldigen en mezelf neer te halen.
Dat hele autist zijn past wel bij me, eigenlijk..

Helaas was afgelopen jaar ook het jaar van toenemende problemen bij J. (dochter) De middelbare school valt haar zwaar. Niet vanwege de leerstof, want cognitief is ze geweldig, maar vanwege de druk en de medeleerlingen. Met name de medeleerlingen dus.
Vorig jaar deed ze vmbo-k op een school die totaal niet bij haar paste. haar klasgenoten vloekten, scholden en vochten er op los, alles waar J. niet voor staat. Met haar angststoornis werd ze dus constant getriggerd en kwam ze vaker wel dan niet angstig thuis.
Ze scoorde echter zo hoog dat ze een niveau hoger kon doen: vmbo-tl. Daarvoor kon ze eindelijk naar de school die wij het jaar daarvoor al graag hadden gewild. Helaas is het aantal jongens op het speciaal onderwijs veel groter dan de hoeveelheid meisjes en kwam ze weer als enig meisje in de klas. Gelukkig wel met een paar bekende gezichten van het basisonderwijs.
Ze scoorde daar nog steeds op hetzelfde niveau en ze deed het verder ook lekker, maar haar stemming ging steeds meer dalen. Gelukkig liepen we al bij Youz, bij de psychologe voor haar, dus hulp was/is heel dichtbij.
Onlangs werd niet alleen vastgesteld dat ze enorm prikkelgevoelig is (zelfs de school had het nog niet zo extreem meegemaakt), dat ze veel hoger in het autismespectrum zit dan ik dacht, maar dat ze ook een depressie heeft. Of beter; een dysthyme stoornis, aangezien het al jaren speelt.
Ik probeer al jaren aan te geven dat ze dat heeft, maar (boehoe) niemand wilde het erkennen. Er viel dus een last van mijn schouders. Nu gaat ze antidepressiva gebruiken en, hoe erg ik het ook vind voor een meisje van 13, gaat ze hopelijk wat meer van het leven genieten. Want eerlijk? Eigenlijk wil ze niet meer en dat doet pijn.

Ontbrekende stukjes

De punten die mijn zusje afgelopen donderdag oplepelde bij de psychologe zijn nogal hard binnen gekomen. Van sommige dingen wist ik het wel, want die probeerde ik heel hard te verdoezelen, maar dat was dus niet gelukt. Andere dingen waren een keiharde confrontatie met mezelf.
Ik hoorde dat ik helemaal niet zo leuk was in gesprekken, dat ik alles naar me toe trek en dat het altijd over mij gaat. Ook dat ik nooit naar anderen vraag en interesse toon. Dat ik veel afspraken afzeg, dat ik altijd wel wat heb en ga zo maar door. Ik begrijp nu heel goed waarom ik in de loop van de tijd veel vrienden kwijt ben geraakt, waarom mensen afstand houden en niets meer van zich laten horen; ik ben schijnbaar niet zo'n leuk mens. Maar ja, ik kan daar nu niet zo heel veel aan doen, vooral omdat ik me er niet van bewust was.
Ik heb heel erg de neiging om mijn excuses aan te bieden voor die feiten, maar eigenlijk wil ik dat gewoon niet. Het is wie is ben en waarom zou ik me verontschuldigen voor mezelf?
Wat er wel in mijn hoofd gebeurd, is dat ik mezelf compleet aan het maken ben. Alle nieuwe informatie over mezelf moet ingepast worden en ik moet mezelf weer bij elkaar rapen. Dat kost me veel energie en is ook verdrietig. Ik weet nog niet of ik hier blij mee ben, of ik geen spijt heb dat ik dit in gang heb gezet. Voorlopig heb ik al een poosje hoofdpijn alsof ik iedere avond dronken ben geweest.

Ik ben niet vreemd, ik heb eh...

Een maand of twee geleden gaf ik bij mijn therapeute (controle vanwege bipolaire stoornis) aan dat ik last had van dwanggedachten. Ik had daar nogal last van en wilde er wel wat mee doen. Zij heeft het in haar team besproken en daar was een klinisch psychologe de wel met me wilde werken. Zo veranderde M. mijn leven...

Toen ik bij de eerste afspraak vertelde waar ik last van had, zij doorvroeg en ik nog meer dingen vertelde waar ik last van had, vroeg ze me of ik weleens getest was op autisme. Eh nee, mijn dochter is autistisch, maar zelf heb ik daar nooit over nagedacht. Niet op die manier in ieder geval. Weleens een testje op internet gedaan, voor de lol, en daar scoorde ik wel hoog in, maar het is maar internet, toch?
Bij de tweede afspraak, gaf ze aan dat er bij haar allerlei alarmbellen begonnen te rinkelen en dat het bij alles wat ik vertelde erger werd. Of ik dat niet eens wilde laten testen? We konden ook de dwanggedachten behandelen, maar als autisme de oorzaak bleek te zijn, schoten we nog niet veel op.

En zo begonnen we aan de test. Het eerste deel was een interview met mij, dat was pittig. Veel dingen waar ik nooit over na had gedacht, maar ook veel confrontatie met herkenbare dingen die ik nu ineens wel kon plaatsen (als het inderdaad een diagnose autisme zou zijn).
Daarna kreeg ik een vragenlijst mee voor mijn moeder. Dat was ook pittig, want zij ziet niet zo'n probleem; ik was altijd een vrolijk kind en heel sociaal en zo en van wie zou ik het dan moeten hebben, want het is toch erfelijk? Maar we hebben de vragenlijst goed kunnen maken.
Toen had ik een afspraak met mijn zusje erbij. Zij neemt altijd goed waar en ze is heel eerlijk. Dat was dus de heftigste afspraak van alle drie. Wat een confrontaties. Veel herkende ik en daarbij was ik geneigd om mijn excuses aan te bieden, maar sommige dingen waren nieuw voor mij. Dat was wel even schrikken, vooral als het dingen waren waar ik altijd zo mijn best op deed. Gesprekken voeren en zo, wat een klus.

Over twee weken krijg ik de uitslag, maar M. zei nu al dat ze nog niets had gehoord wat de diagnose tegen zal spreken.

Ik vind het moeilijk. In het begin was ik een beetje lacherig, aangezien J. (dochter) klassiek autisme heeft, en T. (man) ook een milde vorm van autisme. Het is zo wel een huis vol diagnoses. Maar naarmate de tijd verstrijkt, merk ik dat ik steeds meer in de war raak. Dat wil ik nu een beetje op gaan schrijven, om mezelf bij elkaar te houden.